Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2009

Φόβος...


Φόβος.
Φόβος καρδιάς.

Σε κοιτάω. Μου μιλάς. Και μετά σιγή. Μετά.
Μιλάει η καρδιά ή προσπαθεί να κρυφτεί;
Φοβάμαι. Μια αγκαλιά μονάχα. Τι φοβάμαι άραγε... το άνοιγμα της καρδιάς ή το σπάσιμο της; Μήπως φοβάμαι τη δική σου καρδιά, ράγισε βλέπεις πολλές φορές, ναι... αυτό φοβάμαι... και άμα ραγίσει ακόμη μία, θα κοπώ. Θα κοπώ. Και το αίμα θα τρέξει σα τη βροχή και εγώ θα χαθώ. Θα χαθώ. Μετά, μετά δε θα είμαι εγώ, θα έχω χάσει κάτι από μένα.

Κρυφά. Κρυφά λόγια, κρυφές σκέψεις. Πάντα κάτι κρύβουμε... σημασία έχει γιατί. Γιατί. Ίσως ο φόβος, ο φόβος του αποτελέσματος, ο φόβος του πόνου, ο φόβος της σκέψης. Φόβος. Και όλα αυτά, καταλήγουν σε ένα σταυροδρόμι. Και εκεί χάνεσαι, χάνεσαι γιατί φοβάσαι, ή μήπως επειδή δεν ξέρεις. Άγνοια, λοιπόν, άγνοια γιατί; Όχι δε μπορεί να είναι άγνοια. Ίσως συναίσθημα. Ένα νήμα, από τη μία η αγάπη...απο την άλλη το τίποτα, ένα νήμα λεπτό και πώς να το ξεχωρίσεις. Μπέρδεμα.

Και μετά... Μετά η απορία. Ο δρόμος, η βρόχη, το σκοτάδι, η μοναξιά. Μια φιγούρα στο πλάι, μια ιδέα φίλου, ίσως να βοηθήσει, ίσως βοηθάει. Στενό, στροφή, αλλαγή πορείας, αλλαγή κατεύθυνσης. Διαδρομή τέλος. Σκέψεις πολλές.

Και μετά.