Γυρνάς, με κοιτάς
χαμογελάς και χάνεσαι
Προχωράς, σου μιλώ
χαμογελάς και χάνεσαι
Τρέχω να σε προλάβω
σταματάς και πέφτω
Τρέχω να σ' αγκαλιάσω
σταματάς και πέφτω
Μ' αγκαλιάζεις, με φιλάς
χαμογελάω και χάνομαι
Με κοιτάς και ψιθυρίζεις
στα λόγια σου χάνομαι
Ξαπλώνεις δίπλα μου
το φεγγάρι ματώνει
λες μ' αγαπάς
η καρδιά ματώνει
Μ' αγκαλιάζεις, σ' αγκαλιάζω
Με φιλάς, σε φιλώ
Κλαίω, γελάς
Σ' αγαπώ, μ' αγαπάς
Ματωμένε μου έρωτα
ραγισμένο όνειρό μου
γλυκιά ανάμνησή μου
στη ζωή μου γύρνα
Τα κύματα της θάλασσας είναι άλλοτε μυστήρια, ήρεμα και άλλοτε απότομα και τρομακτικά, όπως κάθε έρωτας της ζωής μας...
Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2008
Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2008
Σιωπώ να με ακουσεις...
Το φιλί σου εκείνο, εκείνο το τελευταίο
απλό, όμορφο σαν το πρώτο μου φιλί
μου θυμίζει τη γλυκιά σου μορφή
την απόμακρη σου ψυχή
προσπαθώ να ξεχάσω, να προσπεράσω
εσένα να ξεπεράσω
χάνεσαι και εξαφανίζεσαι
και ξαφνικά από το πουθενά εμφανίζεσαι
αν ο πόνος μου ήταν η νύχτα
δε θα ξημέρωνε ποτέ
αν η αγάπη μου ήταν η μέρα
δε θα τέλειωνε πότε
Αν το πόνο μου διέγραφες
και στη ζωή μου επέστρεφες
αν γινόσουν πάλι αλήθεια
στα πιο όμορφα παραμύθια
Εγώ κι εσύ ξανά μαζί
ένα όνειρο τρελό, όνειρο σαν τα αστέρια
που ο ήλιος σβήνει κάθε που ξημερώνει
και η νύχτα πάλι πίσω τα φέρνει
Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2008
αέρας...
Όνειρα, ελπίδες, χάθηκαν, χάθηκαν όταν εξαφανίστηκες. Τόσος καιρός κι όμως ακόμη τις σκέψεις μου ορίζεις κάτι βράδια σαν κι αυτά. Είσαι τόσο κοντά, λίγο ακόμη και θα σε άγγιζα, όμως τόσο μακριά, ούτε τη μορφή σου δε μπορώ να διακρίνω. Μιλάω για ανόητες αγάπες, αλλά ίσως είσαι η μόνη με νόημα... γιατί χάθηκες στη σιωπή;
"Τίποτα δεν υπάρχει στο στόμα πια φωνή, ποια λέξη να σου πω, δε βρίσκω τίποτα" κάτι για να σου μιλήσω, μόνο αυτό. Χάνω τις λέξεις, βρίσκω τη σιωπή. Άλλωστε τι απέμεινε; Λίγη στάχτη και μια μικρή φλόγα να αρνείται να σβήσει, να αρνείται να σε ξεχάσει, σε χρειάζεται λέει.
Καρδιά μου, κουράγιο, νερό δε θα σου ρίξω, μη σιγοκαίς όμως, μην αργοσβήνεις στο αεράκι που φυσάει, γιατί τότε το μόνο που θα μείνει θα είναι η ανάμνηση, γλυκιά και πικρή, σύντομη και πονεμένη. Και όταν ψάξει να σε βρει, ο καπνός δε θα φαίνεται και εκείνος θα εξαφανιστεί για ακόμη μια φορά, εκείνη όμως ίσως να είναι η τελευταία, στης θάλασσας τον ορίζοντα, στου ουρανού το γαλάζιο...
"Τίποτα δεν υπάρχει στο στόμα πια φωνή, ποια λέξη να σου πω, δε βρίσκω τίποτα" κάτι για να σου μιλήσω, μόνο αυτό. Χάνω τις λέξεις, βρίσκω τη σιωπή. Άλλωστε τι απέμεινε; Λίγη στάχτη και μια μικρή φλόγα να αρνείται να σβήσει, να αρνείται να σε ξεχάσει, σε χρειάζεται λέει.
Καρδιά μου, κουράγιο, νερό δε θα σου ρίξω, μη σιγοκαίς όμως, μην αργοσβήνεις στο αεράκι που φυσάει, γιατί τότε το μόνο που θα μείνει θα είναι η ανάμνηση, γλυκιά και πικρή, σύντομη και πονεμένη. Και όταν ψάξει να σε βρει, ο καπνός δε θα φαίνεται και εκείνος θα εξαφανιστεί για ακόμη μια φορά, εκείνη όμως ίσως να είναι η τελευταία, στης θάλασσας τον ορίζοντα, στου ουρανού το γαλάζιο...
Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2008
Βράδιασε πάλι...
Εσύ... πάλι εσύ γυρνάς στις σκέψεις μου... ωραίο μέρος για βόλτες δε μπορώ να πω... στενάχωρο όμως, συναντάς και τις αναμνήσεις και άντε να βγάλεις άκρη. Είναι που βράδιασε πάλι και κάτι έχει η νύχτα σήμερα... λίγο η ηρέμια, λίγο το σκόταδι, λίγο από τους φόβους μου, λίγο από μένα, πολύ από 'σένα.
Τι θέλω και τα σκέφτομαι πάλι... ακόμη ένα βράδυ από αυτά τα πολλά που σκέφτομαι εσένα. Μελαγχολώ ακόμη μια φορά, γιατί εσύ δεν είσαι εδώ, γιατί ταξιδεύεις σε άλλη θάλασσα, σε άλλες τρικυμίες, σε άλλους έρωτες, ενώ εγώ ακόμη εδώ στο τίποτα, στο τίποτα περιμένοντας εσένα, εσένα που δε θα γυρίσεις ποτέ.
Ένα ποτήρι κρασί, σβήνω τα φώτα, κάθομαι στη γωνία... "5 λεπτά θα κλάψω και τελειώνω", αύριο θα είναι αλλιώς.
Καληνύχτα έρωτά μου, να προσέχεις.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)