αέρας...

Όνειρα, ελπίδες, χάθηκαν, χάθηκαν όταν εξαφανίστηκες. Τόσος καιρός κι όμως ακόμη τις σκέψεις μου ορίζεις κάτι βράδια σαν κι αυτά. Είσαι τόσο κοντά, λίγο ακόμη και θα σε άγγιζα, όμως τόσο μακριά, ούτε τη μορφή σου δε μπορώ να διακρίνω. Μιλάω για ανόητες αγάπες, αλλά ίσως είσαι η μόνη με νόημα... γιατί χάθηκες στη σιωπή;
"Τίποτα δεν υπάρχει στο στόμα πια φωνή, ποια λέξη να σου πω, δε βρίσκω τίποτα" κάτι για να σου μιλήσω, μόνο αυτό. Χάνω τις λέξεις, βρίσκω τη σιωπή. Άλλωστε τι απέμεινε; Λίγη στάχτη και μια μικρή φλόγα να αρνείται να σβήσει, να αρνείται να σε ξεχάσει, σε χρειάζεται λέει.
Καρδιά μου, κουράγιο, νερό δε θα σου ρίξω, μη σιγοκαίς όμως, μην αργοσβήνεις στο αεράκι που φυσάει, γιατί τότε το μόνο που θα μείνει θα είναι η ανάμνηση, γλυκιά και πικρή, σύντομη και πονεμένη. Και όταν ψάξει να σε βρει, ο καπνός δε θα φαίνεται και εκείνος θα εξαφανιστεί για ακόμη μια φορά, εκείνη όμως ίσως να είναι η τελευταία, στης θάλασσας τον ορίζοντα, στου ουρανού το γαλάζιο...