Τα κύματα της θάλασσας είναι άλλοτε μυστήρια, ήρεμα και άλλοτε απότομα και τρομακτικά, όπως κάθε έρωτας της ζωής μας...
Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2008
Σιωπώ να με ακουσεις...
Το φιλί σου εκείνο, εκείνο το τελευταίο
απλό, όμορφο σαν το πρώτο μου φιλί
μου θυμίζει τη γλυκιά σου μορφή
την απόμακρη σου ψυχή
προσπαθώ να ξεχάσω, να προσπεράσω
εσένα να ξεπεράσω
χάνεσαι και εξαφανίζεσαι
και ξαφνικά από το πουθενά εμφανίζεσαι
αν ο πόνος μου ήταν η νύχτα
δε θα ξημέρωνε ποτέ
αν η αγάπη μου ήταν η μέρα
δε θα τέλειωνε πότε
Αν το πόνο μου διέγραφες
και στη ζωή μου επέστρεφες
αν γινόσουν πάλι αλήθεια
στα πιο όμορφα παραμύθια
Εγώ κι εσύ ξανά μαζί
ένα όνειρο τρελό, όνειρο σαν τα αστέρια
που ο ήλιος σβήνει κάθε που ξημερώνει
και η νύχτα πάλι πίσω τα φέρνει
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Για ακόμη μια φορά υποκλίνομαι στη ομορφιά της γραφής σου :-)
Χαίρομαι που σου άρεσε Εφιαλτάκο! *)
Δημοσίευση σχολίου