Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2008

Σιωπώ να με ακουσεις...


Το φιλί σου εκείνο, εκείνο το τελευταίο
απλό, όμορφο σαν το πρώτο μου φιλί
μου θυμίζει τη γλυκιά σου μορφή
την απόμακρη σου ψυχή

προσπαθώ να ξεχάσω, να προσπεράσω
εσένα να ξεπεράσω
χάνεσαι και εξαφανίζεσαι
και ξαφνικά από το πουθενά εμφανίζεσαι

αν ο πόνος μου ήταν η νύχτα
δε θα ξημέρωνε ποτέ
αν η αγάπη μου ήταν η μέρα
δε θα τέλειωνε πότε

Αν το πόνο μου διέγραφες
και στη ζωή μου επέστρεφες
αν γινόσουν πάλι αλήθεια
στα πιο όμορφα παραμύθια

Εγώ κι εσύ ξανά μαζί
ένα όνειρο τρελό, όνειρο σαν τα αστέρια
που ο ήλιος σβήνει κάθε που ξημερώνει
και η νύχτα πάλι πίσω τα φέρνει

2 σχόλια:

Εφιάλτης είπε...

Για ακόμη μια φορά υποκλίνομαι στη ομορφιά της γραφής σου :-)

Menia είπε...

Χαίρομαι που σου άρεσε Εφιαλτάκο! *)