είναι κάτι στιγμές σα κι αυτές... που θυμίζουν το χθες. Κάτι γλυκόπικρο, μια ανάμνηση τόσο όμορφη... και ένα δάκρυ τόσο πικρό να τρέχει στο πρόσωπο, σα να προσαθεί να εξαφανιστεί... μαζί με όλες τις σκέψεις, μαζί με την καρδιά.... όμως όχι, τίποτα από όλα αυτά δε συμβαίνει.Κάθομαι εκεί, στη γωνία μόνη. Εγώ και ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Κόκκινο σα την αγάπη, γλυκό, βαρύ. Νομίζεις θα μεθύσεις από τη μυρωδιά του. Παλιά, αγαπημένη, λησμονημένη. Ανάμνηση.
Μετά από το πρώτο δάκρυ, έρχεται και το επόμενο, πιο αργό αυτή τη φορά, παραδέχεται κάθε συναίσθημα και απλά το αφήνει να κυλήσει, όμορφα... γλυκά. Δε θα αντισταθεί, δε μπορεί να κρυφτεί, παρασύρει κι άλλα μαζί του. Σιωπή.
Ψυχή μου...
Μια γουλιά κρασί, ένα κλείσιμο των ματιών, μια λίμνη δακρύων, ένας αναστεναγμός, τα μάτια στο κενό, περιμένουν... μονάχα σκοτάδι. Τίποτα. Εσύ πουθενά. Είσαι μια σκιά στο μυαλό, ενα κομμάτι στην καρδιά, ένας διάλογος στο πουθενά.
Ένα χαμόγελο ξεφεύγει, για όλα αυτα που πέρασαν, μαζί με ένα δάκρυ που δεν κράτησαν. μια ελπίδα για το μέλλον, πεθαίνει, το χέρι σφίγγει.... το ποτήρι σπάει.
Λυγίζω...
Μια στιγμή... στο ημίφως...
