Τετάρτη 7 Ιανουαρίου 2009

Κολυμπώντας στον αέρα

Παίρνω φόρα και βουτάω…. Βουτάω στα βαθιά…..

Στα βαθιά για μένα, ίσως ρηχά για σένα.

Δε ξέρεις τι είναι δύσκολο και τι είναι εύκολο για μένα…

Για σένα ίσως ναι για μένα σίγουρα ΟΧΙ.

Μάθε το επιτέλους πως η θάλασσα δεν ανήκει σε κανέναν μας, αλλά ανήκει σε όλους μας, απλά ο καθένας έχει το δικό του χώρο.

Γιατί λοιπόν εφ’ όσον έχεις το δικό σου χώρο (και πίστεψε με είναι μεγαλύτερος) μπαίνεις στον δικό μου;

Τόσο νερό γιατί πρέπει να δημιουργείς κύματα εδώ που βρίσκομαι εγώ; Μπορώ με το δικό μου ρυθμό να κολυμπώ και να προσπαθώ στις τρικυμίες, άλλωστε δε μου μοιάζεις για δελφίνι, αλλά για καρχαρία (ξέρεις από αυτούς που αν δε πεινάνε είναι οι καλύτεροι φίλοι και άμα πεινάνε γίνονται οι καλύτεροι φαγάδες…)

Λες πώς εγώ σου ταράζω τα νερά…. Μα τι φταίω που εγώ ήρθες ΕΣΥ και «εγκαταστάθηκες» δίπλα μου; Άσε με να πάρω τους φίλους μου τα δελφίνια –όχι τους καρχαρίες- και να κολυμπήσω μαζί τους στην τρικυμία, στο σκοτάδι, αλλά και σε αυτή την απόλυτη, μυστήρια και προσιτή θάλασσα!

Ναι θυμάμαι που μου είπες πως η θάλασσα δεν είναι πάντα καλή, όταν μου μάθαινες να κολυμπώ…. μα ακόμη και τότε έχει τη θετική της πλευρά! Έμαθα να κολυμπώ και ίσως να σε χρειάζομαι σε αρκετές στιγμές, αλλά θα πρέπει να καταλάβεις πως υπάρχουν και αυτές οι στιγμές του απόλυτου γαλάζιου, της απέραντης ξεγνοιασιάς, που θέλω να είμαι εγώ και τα δελφίνια, χωρίς καρχαρίες, χωρίς εσένα ίσως μερικές φορές και χωρίς εμένα, -για να βρω εμένα-.

Ξέρεις όλοι θέλουμε τις βουτιές μας, αυτές που θα τις κάνουμε μόνοι μας, χωρίς να σκεφτούμε τον καρχαρία που μπορεί να βρίσκεται από κάτω…. Όμως ξέρω πώς να τον νικήσω, όχι πως απαραίτητα θα τα καταφέρω, αλλά τουλάχιστον θα προσπαθήσω, ίσως να είσαι κοντά και να με βοηθήσεις, ίσως και να μην είσαι, δε με πειράζει ότι κι αν συμβεί.

Εσύ μου έμαθες να κολυμπώ, δε μπορώ να σε διώξω.

Εσύ μου έμαθες να κάνω βουτιές, δε μπορώ να σε απορρίψω.

Εσύ μου έμαθες να γνωρίζω τους καρχαρίες, αλλά να εμπιστεύομαι τα δελφίνια, δε μπορώ να σε απομακρύνω.

Εσύ μου έμαθες να προσέχω στις τρικυμίες, δε μπορώ να μη σε εμπιστευτώ.

Μήπως όμως πρέπει να μάθεις και εσύ κάτι από μένα;;;;

Ωραία η θάλασσα, ωραίες οι βουτιές, μυστήριες οι τρικυμίες, αλλά μήπως εσύ πρέπει να μάθεις να ΠΕΤΑΣ;

Ναι να πετάς, τι κι αν είσαι δελφίνι -ή καρχαρίας κάποιες φορές-, μπορείς πάλι να πετάξεις, να αφεθείς, να κολυμπήσεις στον αέρα και να πετάξεις στη θάλασσα…

Θα σου δείξω λοιπόν πώς να πετάς, για να μάθεις να ονειρεύεσαι.

Θα σου δείξω πώς να πετάς, για να γνωρίσεις και την άλλη πλευρά του κόσμου.

Θα σου δείξω πώς να πετάς, για να μάθεις να κολυμπάς.

Θα σου δείξω πώς να πετάς για να μάθεις να εκτιμάς.

Θα σου δείξω πώς να πετάς για να μάθεις να αφήνεσαι, όχι μόνο στο θαλασσινό νερό, αλλά και στον δροσερό αέρα, σε αυτόν που τα όνειρα σου θα «παν προς ολοταχώς».

Θα σου μάθω πώς να κολυμπάς, χωρίς να κουνιέσαι, χωρίς να υπάρχει νερό ή αέρας, ίσως τότε καταλάβεις τον κόσμο μου, που τώρα ονομάζεις αφηρημένο, ταξιδεμένο, αβάσιμο και μερικές φορές αναίσθητο…. Θα δεις ότι όλα αυτά που λες εσύ τελικά είναι αυτά που χαρακτηρίζουν το δικό σου κόσμο και όχι τον δικό μου.

Μάθε μου να κολυμπώ, να σου μάθω να πετάς.

1 σχόλιο:

Δημήτρης είπε...

mono prosexe menia mou dioti kamia fora pnigomaste apo monoi mas kai anti na sothoume sozoume allous pou den to ektimoun..........esi ta delfinakia apo konta.....alli mia teleiotita prostethike stin thiki sou....filakia