Παράλληλα σύμπαντα.

Θεωρίες.

Πολλές φορές αναρωτιέμαι γιατί δυο άνθρωποι που μιλάνε την ίδια γλώσσα, έχουν παρόμοιες αντιλήψεις, δε μπορούν να συνεννοηθούν. Να είναι τα νεύρα; Μπορεί.

Μήπως είναι η αυλαία που έχει πέσει; Μήπως είναι όλα πλέον μια κακή συνήθεια και σιγά σιγά το καταλαβαίνεις και αντιδράς;
Πες μου σε παρακαλώ και μετά φύγε αν το θες, φύγε. Δε θα σε παρακαλέσω άλλο, κουράστηκα, ίσως και να απογοητεύτηκα, αλλά έτσι είναι οι σχέσεις των ανθρώπων, απογοητεύσεις.

Κάποτε μου είχαν πει: "Μη φοβάσαι να δοθείς."

Αλλά όχι... δεν είναι αυτό που φοβάμαι, φοβάμαι τι θα γίνει μετά.
Όμως δεν αξίζουν οι άλλοι να ξέρουν;
Κάποιοι ναι, κάποιοι άλλοι πάλι όχι, δυστυχώς αυτό το μαθαίνεις πάντα μετά, ίσως πολύ μετά. Αλλά σημασία τελικά έχει η διαδρομή, όχι ο προορισμός.

Προχωράω δίπλα στη θάλασσα, είναι ήρεμη , όπως τότε που την κοιτάζαμε μαζί, όμως αυτή τη φορά μοιάζει πιο απόμακρη, ίσως και λίγο ψεύτικη. Τη κοιτάω για λίγο, τρομάζω. Συνεχίζω να προχωράω. Φτάνω σε μια ξύλινη προβλήτα, σκουριασμένη, τρίζει, νομίζω θα πέσω. Στο τέλος της ειναι μια βαρκούλα, μοιάζει τόσο μόνη κι όμως δείχνει να μην έχει ανάγκη κανέναν. Με ένα μικρό φόβο την πλησιάζω, μπαίνω μέσα, κρατώ τα δυο μισοχαλασμένα κουπιά και ξεκινώ για ένα ταξίδι, δε ξέρω για που, δε μπορώ να διακρίνω...

Στη μέση του πουθενά, κοιτώ το φεγγάρι, βλέπω εσένα, αυτή τη φορά είσαι διαφορετικός, με τρομάζει η μορφή σου, νομίζω πως είσαι άλλος. Όμως όχι, απλά άλλαξες.

Καταιγίδα.
Τρικυμία.
Τρικυμία μέσα μας.

Η βαρκούλα μου δε θα κρατήσει για πολύ. Αναποδογυρίζει.
Η ψυχή μου δε θα κρατήσει για πολύ, αργοπεθαίνει.

Στη θάλασσα. Νομίζεις το νέρο θα σε πνίξει, θα σε πάρει μαζί του στο βυθό, ίσως και να το θέλω, εκεί τουλάχιστον θα είμαι μόνη μου, μακριά από όλους, ήρεμη μετα από πολύ καιρό. Όμως όχι. Έχω μάθει να κολυμπάω. "Θα τα καταφέρω", σιγοψιθυρίζω.
Κύματα, χτυπιούνται ανελέητα μεταξύ τους κι όμως μοιάζουν να αγαπιούνται... Τι ειρωνία!

Σαν τους ανθρώπους κι αυτά, μέσα στην καταιγίδα, στην αναμπουμπούλα, αλλάζουν γίνονται τρομακτικά, δεν έχουν μάθει να αντιστέκονται, πληγώνουν το ένα το άλλο, μέχρι να βγει πάλι ο ηλιος , έστω το αγαπημένο φεγγάρι, μέχρι να καταλάβουν πως δε βγάζει πουθενά.

Μέχρι να είναι πολύ αργά...