είναι κάτι στιγμές σα κι αυτές... που θυμίζουν το χθες. Κάτι γλυκόπικρο, μια ανάμνηση τόσο όμορφη... και ένα δάκρυ τόσο πικρό να τρέχει στο πρόσωπο, σα να προσαθεί να εξαφανιστεί... μαζί με όλες τις σκέψεις, μαζί με την καρδιά.... όμως όχι, τίποτα από όλα αυτά δε συμβαίνει.Κάθομαι εκεί, στη γωνία μόνη. Εγώ και ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Κόκκινο σα την αγάπη, γλυκό, βαρύ. Νομίζεις θα μεθύσεις από τη μυρωδιά του. Παλιά, αγαπημένη, λησμονημένη. Ανάμνηση.
Μετά από το πρώτο δάκρυ, έρχεται και το επόμενο, πιο αργό αυτή τη φορά, παραδέχεται κάθε συναίσθημα και απλά το αφήνει να κυλήσει, όμορφα... γλυκά. Δε θα αντισταθεί, δε μπορεί να κρυφτεί, παρασύρει κι άλλα μαζί του. Σιωπή.
Ψυχή μου...
Μια γουλιά κρασί, ένα κλείσιμο των ματιών, μια λίμνη δακρύων, ένας αναστεναγμός, τα μάτια στο κενό, περιμένουν... μονάχα σκοτάδι. Τίποτα. Εσύ πουθενά. Είσαι μια σκιά στο μυαλό, ενα κομμάτι στην καρδιά, ένας διάλογος στο πουθενά.
Ένα χαμόγελο ξεφεύγει, για όλα αυτα που πέρασαν, μαζί με ένα δάκρυ που δεν κράτησαν. μια ελπίδα για το μέλλον, πεθαίνει, το χέρι σφίγγει.... το ποτήρι σπάει.
Λυγίζω...
Μια στιγμή... στο ημίφως...
6 σχόλια:
Οι στιγμες που περνουν ειναι παντα σημαντικες...ειτε χαρουμενες ειτε λυπητερες....να θυμασαι πως μια στιγμη μπορει να αλλαξει τα παντα...το χθες σε πονα πνιγοντας τον πονο σ'ενα ποτηρι κρασι.....το αυριο ομως....?Παρ'ολα αυτα πανεμορφο κειμενακι για αλλη μια φορα Μενια μου.....φιλια...!
Τα κείμενά σου είναι σαγηνευτικά. Όμως σε προστατεύουν κιόλας. Φαίνονται τόσο ωραία. Τόσο τέλεια. Κι όμως... Κάτι κρύβεται από πίσω. Αυτό που βλέπω και μου αρέσει είναι η επιφάνεια. Το αποτέλεσμα της δημιουργίας και των συναισθημάτων σου.
Όμως τι σε ώθησε στο να γράψεις έτσι όπως έγραψες; Τι κρύβεται πίσω από αυτή την επιφάνεια; Όσο κι αν προσπαθώ... Μου είναι πολύ δύσκολο να βρω αγγίξω τα κύμματα του έρωτα όπως τα βλέπεις στη θάλασσα του μυαλού σου.
Ελπίζω λοιπόν να με συγχωρήσεις που ψιλαφώ μόνο την επιφάνεια και δεν αγγίζω την ουσία σου. Προσπαθώ όμως.
Να είσαι καλά!
Μπορώ να πώ forerunner σαν βλέπω τα λόγια σου είναι αρκετά ουσιώδη σε σχέση με το άγγιγμα της επιφάνειας όπως επισημαίνεις....είναι ολοφάνερο το ταλέντο της Μένιας και τα κείμενα της σαν μια αστείρευτη πηγή γαλήνης και αγάπης.....δεν μπορεί θα γράφεις και εσυ φαντάζομαι....!!!!
Forerunner, μπορω με βεβαιότητα να πω πως ήταν το πιο όμορφο σχόλιο που έχω διαβάσει όσο γράφω στα μπλογκ.
Ξέρεις δε μου άρεσε ποτέ το στυλ ημερολογίου, ένιωθα πως όταν το διάβαζε κάποιος του στερουσα την ελευθερία στη φαντασία, στην ταύτιση αν θες ή καλύτερα στην εύρεση του εαυτού του μέσα από τα κείμενα. Όταν διαβάζεις το αποτέλεσμα συναισθημάτων ή και την αναμπουμπουλα, μπορείς να ταυτιστείς σε μια κατάσταση και αυτό είναι το πιο όμορφο (για μενα) όταν διαβάζω άλλα κείμενα, να αισθάνομαι πως και εγω εχω νιωσει έτσι. Είναι η φαντασία που σου αφηνει ο άλλοες, χωρις να σε εγκλωβίζει σε συγκεκριμένες καταστάσεις.
Όσο βλέπω πως κάτι τετοιο υφίσταται στα κείμενα έστω και σε μικρο βαθμό, χαίρομαι, ειλικρινα! :)
Καλό σας βραδυ!
Δημητράκι μου οι στιγμές που περνούν, έχεις δίκιο είναι είτε χαρούμενες είτε λυπητερές, όμως πάντα κερδίζεις κάτι από αυτές. Πάντα...
Όσο για το αύριο... προσπαθείς να το διαμορφώσεις καλύτερα απο το χθες...
Σε ευχαριστώ Δημητράκι μου.
Στιγμές...Αξέχαστες καταστάσεις...Αναμνήσεις...Ή,όπως θα λέγαμε με τον daddy μου,bittersweet memories!Γεγονότα που ξυπνούν το χθες και, unfortunately κάποιες φορές,δεν σ' αφήνουν να πας παρακάτω.Σε κρατούν "κολλημένη" σε μια υποτειθέμενη πραγματικότητα που όμως δεν πρόκειται να επαναληφθεί...Δεν πρόκειται να γίνει ποτέ ξανά αληθινή!
Κι έπειτα,είναι κι οι στιγμές που μπορούν να αλλάξουν το παρόν αλλά και το μέλλον σου...Αυτές που είναι σε θέση να σου αλλάξουν ολόκληρη τη ζωή...
Δεν ξέρω αν το κείμενο που έγραψες το έγραψες από προσωπική εμπειρία αλλά...I can relate to you!Σε νιώθω πραγματικά...Κυρίως όσον αφορά το πρώτο κομμάτι του σχολίου μου.
Να είσαι καλά και να γράφεις πάντα τόσο όμορφα κείμενα.
Καλό σου βραδάκι...!:)
Δημοσίευση σχολίου