Δευτέρα 27 Απριλίου 2009

Ωκεανός

-Καμιά φορά αναρωτιέμαι τι περιμένουμε...
Σιωπή.
-Να είναι πλέον πολύ αργά, κυρία.



Αλεσσάντρο Μπαρρίκο

Δευτέρα 13 Απριλίου 2009

Παράλληλα σύμπαντα.

Θεωρίες.

Πολλές φορές αναρωτιέμαι γιατί δυο άνθρωποι που μιλάνε την ίδια γλώσσα, έχουν παρόμοιες αντιλήψεις, δε μπορούν να συνεννοηθούν. Να είναι τα νεύρα; Μπορεί.

Μήπως είναι η αυλαία που έχει πέσει; Μήπως είναι όλα πλέον μια κακή συνήθεια και σιγά σιγά το καταλαβαίνεις και αντιδράς;
Πες μου σε παρακαλώ και μετά φύγε αν το θες, φύγε. Δε θα σε παρακαλέσω άλλο, κουράστηκα, ίσως και να απογοητεύτηκα, αλλά έτσι είναι οι σχέσεις των ανθρώπων, απογοητεύσεις.

Κάποτε μου είχαν πει: "Μη φοβάσαι να δοθείς."

Αλλά όχι... δεν είναι αυτό που φοβάμαι, φοβάμαι τι θα γίνει μετά.
Όμως δεν αξίζουν οι άλλοι να ξέρουν;
Κάποιοι ναι, κάποιοι άλλοι πάλι όχι, δυστυχώς αυτό το μαθαίνεις πάντα μετά, ίσως πολύ μετά. Αλλά σημασία τελικά έχει η διαδρομή, όχι ο προορισμός.

Προχωράω δίπλα στη θάλασσα, είναι ήρεμη , όπως τότε που την κοιτάζαμε μαζί, όμως αυτή τη φορά μοιάζει πιο απόμακρη, ίσως και λίγο ψεύτικη. Τη κοιτάω για λίγο, τρομάζω. Συνεχίζω να προχωράω. Φτάνω σε μια ξύλινη προβλήτα, σκουριασμένη, τρίζει, νομίζω θα πέσω. Στο τέλος της ειναι μια βαρκούλα, μοιάζει τόσο μόνη κι όμως δείχνει να μην έχει ανάγκη κανέναν. Με ένα μικρό φόβο την πλησιάζω, μπαίνω μέσα, κρατώ τα δυο μισοχαλασμένα κουπιά και ξεκινώ για ένα ταξίδι, δε ξέρω για που, δε μπορώ να διακρίνω...

Στη μέση του πουθενά, κοιτώ το φεγγάρι, βλέπω εσένα, αυτή τη φορά είσαι διαφορετικός, με τρομάζει η μορφή σου, νομίζω πως είσαι άλλος. Όμως όχι, απλά άλλαξες.

Καταιγίδα.
Τρικυμία.
Τρικυμία μέσα μας.

Η βαρκούλα μου δε θα κρατήσει για πολύ. Αναποδογυρίζει.
Η ψυχή μου δε θα κρατήσει για πολύ, αργοπεθαίνει.

Στη θάλασσα. Νομίζεις το νέρο θα σε πνίξει, θα σε πάρει μαζί του στο βυθό, ίσως και να το θέλω, εκεί τουλάχιστον θα είμαι μόνη μου, μακριά από όλους, ήρεμη μετα από πολύ καιρό. Όμως όχι. Έχω μάθει να κολυμπάω. "Θα τα καταφέρω", σιγοψιθυρίζω.
Κύματα, χτυπιούνται ανελέητα μεταξύ τους κι όμως μοιάζουν να αγαπιούνται... Τι ειρωνία!

Σαν τους ανθρώπους κι αυτά, μέσα στην καταιγίδα, στην αναμπουμπούλα, αλλάζουν γίνονται τρομακτικά, δεν έχουν μάθει να αντιστέκονται, πληγώνουν το ένα το άλλο, μέχρι να βγει πάλι ο ηλιος , έστω το αγαπημένο φεγγάρι, μέχρι να καταλάβουν πως δε βγάζει πουθενά.

Μέχρι να είναι πολύ αργά...

Παρασκευή 10 Απριλίου 2009

Μισή αλήθεια...


Τρέμω. Δεν είναι το κρύο της νύχτας. Είναι η μισή μου αλήθεια, ο πόνος της θλίψης. Σε κοιτάζω να φεύγεις.... "Τι έκανα;", σκέφτομαι...

Κατηφορίζεις... Σε κοιτώ και πέφτω, όμως οχι ψυχή μου, μη κοιτάζεις πίσω, συνέχισε να περπατάς, συνέχισε, σε παρακαλώ. Φύγε, φύγε μακριά μου, φύγε και ξέχνα με για μια στιγμή. Για μια στιγμή. Μη νομίζεις, μην υποθέτεις.

Φοβάμαι.
Όμως... τέλος. Όχι πια, λίγες ώρες μονάχα. Λίγες.

Οι μισές αλήθειες είναι χειρότερες από τα ψέματα. Σου αφήνουν πολλά περιθώρια λάθους, σκέψης... Το ψέμα είναι επίσης άσχημο, όμως είναι εύκολο, όμως τοσο δυσκολο να το χρησιμοποιησω.

Η αλήθεια. Δύσκολο πράγμα. Πληγώνει τους ανθρώπους, όμως την αγαπώ τόσο πολύ... έχει μια μαγεία, μια δόση ζωής. Πιστεψέ με, η μισή αλήθεια μου είναι γιατί φοβάμαι, όχι γιατί περιμένω τον "από μηχανής θεό".

Κοίτα με στα μάτια. Μη φοβάσαι να κολυμπήσεις μέσα τους.
Μη νομίζεις, όμως, πως ξέρεις.

Ξάπλωσε, εδώ. Δίπλα μου. Θα σου πω ένα παραμύθι, αλλιώτικο από τα άλλα, αληθινό, τόσο αληθινό όπως το άγγιγμα, το κλάμα, τα αστέρια, η θάλασσα. Μη τρομάξεις, μη κλάψεις. Το τέλος είναι αληθινό, δικό μου, αγάπησε το.

Αγάπησέ το όπως αγάπησα εγώ τη δική σου.

Κυριακή 5 Απριλίου 2009

Σ' αγαπώ να προσέχεις



Με κοιτάς μες τα μάτια
μα ποτέ σου δεν είδες
τα σβησμένα μου φώτα
τις χαμένες μου ελπίδες.

Το μηδέν του Σαββάτου
της αυγής το γαμώτο
με κοιτάς και σωπαίνεις
κι η σιωπή κάνει κρότο.

Με κοιτάς λες και είμαι
τρύπιο πάνω σου ρούχο
μου ζητάς να σκοτώσω
την αγάπη που σου 'χω.

Και φοβάμαι μη φύγεις
ο αέρας παγώνει
κι η καυτή σου ανάσα
το μυαλό μου θολώνει.

Και φοβάμαι μη φύγεις
μα άλλο δρόμο δεν έχεις
και σου γράφω στο τζάμι
σ' αγαπώ να προσέχεις.

Με κοιτάς μες τα μάτια
κι απορείς που δεν κλαίνε
η αγάπη δε φεύγει
είναι μέσα μας λένε.

Κάπου αλλού ταξιδεύεις
κι όμως πλάι μου είσαι
μεσ' την τρέλα του κόσμου
μ' αγνοείς κι αγνοείσαι.

Με κοιτάς μες τα μάτια
και η μέρα τελειώνει
σαν τον ήλιο που φεύγει
με κοιτάς και νυχτώνει.

Πέμπτη 2 Απριλίου 2009

Χωρίς τίτλο...


Δρόμοι.
Μονοπάτια.
Ησυχία.
Σκοτάδι.
Φίλος - το φεγγάρι.

Πρέπει να είναι περασμένες δύο. Ανοίγω την ξύλινη πόρτα της αυλής, ακούω ένα τρίξιμο τρομακτικό μέσα στην απόλυτη σιωπή. Απομακρύνομαι. Ο αέρας κλείνει αργά, αλλά βασανιστικά την πόρτα που είχα αφήσει ανοιχτή. Σαν ενα σημάδι, σα να έπρεπε να το κάνω εγώ. Πρέπει να κλείσω μια πόρτα. Μονάχα μία και ας μην είναι η μοναδική.

Έχω περπατήσει αρκετά πια, με γρήγορα και αποφασιστικά βήματα. Ξαφνικά, το βήμα μου γίνεται πιο αργό, πιο φοβισμένο, ίσως λίγο ασταθές. Κοντοστέκομαι. Κοιτάω γύρω μου. Τρία μονοπάτια. Τρεις επιλογές. Τρεις απλές σκέψεις. Τόσο απλές που δύσκολα τις διακρίνω. Το μπροστά μονοπάτι μοιάζει να είναι η συνέχεια του δρομου μου, μόνο που έχει μια άλλη όψη σκοτεινή, μοναχική. Τα φυλλώματα των δέντρων ακούγονται να ουρλιάζουν. Στο βάθος, το παγκάκι είναι σπασμένο. Οι σκιές, ακίνητες, στάσιμες, νομίζεις πως κρύβονται.
Άραγε από φόβο ή από πόνο;
Το μονοπάτι της μοναξιάς. Μοιάζει για δύσκολη διαδρομή και όμως η σκέψη της απλή, η επιλογή της εύκολη.
Διστάζω.

Κοιτάω προσεχτικά τα δύο άλλα μονοπάτια. Θα μπορούσες να τα πεις τα μονοπάτια των ψυχών, ίσως της αγάπης.

Νομίζω παρασύρομαι, στρίβω δεξιά, τι όμορφο μονοπάτι! Κάθε τι μοιάζει να με αγκαλιάζει. Το ήρεμο αεράκι, η σιγουριά της ασφάλειας, το φως του μισοφέγγαρου με λούζει ολόκληρη. Τα δέντρα μοιάζουν φιλικά, αγαπημένα. Νομίζεις θα είναι εκεί συνεχώς να σου κρατάν συντροφιά, να σε προσέχουν. Νομίζεις. Δε κρύβονται πίσω από ψέματα, μονάχα με αλήθειες γυροφέρνουν.
Κι όμως θα μπορούσαν να είναι ένα πανέμορφο ψέμα.
Είναι.
Κάνω ακόμη ένα βήμα. Νομίζω πως διάλεξα το δρόμο μου, το δρόμο της ζωής.
Προχωράω λίγο ακόμη.
Ξαφνικά δεν υπάρχει τίποτα. Το απαλό αεράκι, σαν ψέμα, με αγκαλιάζει και πάλι... μου υπενθυμίζει γλυκά πως δεν είμαι μόνη.
Όμως σκέψεις. Σκέψεις σκόρπιες. Κοιτάζω πίσω μου. Το τρίτο μονοπάτι δε το κοίταξα καν. Κάτι με οδήγησε εδώ, μια δύναμη περίεργη, πάθος το είχε πει ο Φίλος.

Γυρίζω γρήγορα προς τα πίσω, γρήγορα, φοβάμαι μην κάνω λάθος που αφήνω αυτή τη διαδρομή. Μπορώ να ξαναγυρίσω όμως.

Ξανά στην αρχή. Κοιτάζω αριστερά μου. Αυτό το μονοπάτι έχει κάτι το ιδιαίτερο. Δε μοιάζει με τα άλλα, δε δηλώνει τίποτα απόλυτο, καμιά ασφάλεια. Τα δέντρα όμως, έχουν μια ιδιαίτερη ομορφιά, το αεράκι με αγκαλιάζει με έναν πρωτόγνορο τρόπο. Η διαδρομή σε κάθε σημείο της μοιάζει διαφορετική.
Και το φεγγάρι.
Το φεγγάρι είναι ολοστρόγγυλο, γεμάτο φως, νομίζεις θα σε κάψει, κι όμως σου κρατάει μια γλυκιά συντροφιά, αλλιώτικη. Μοιάζει με φίλο. Φίλο καρδιάς, φίλο ψυχής.
Φεγγάρι. Πρόσωπο.
Εσύ.

Ίσως μετανιώσω για τη διαδρομή αυτή, όμως έχει κάτι μοναδικό, μεθυστικό. Ξεκινώ να προχωράω. Αργά. Αποφασιστικά. Οι πρώτες κινήσεις μοιάζουν ίδιες, τα αισθήματα, επίσης, όμως συνεχίζω. Κοιτώ για μια στιγμή πίσω. Σκέφτομαι εσένα. Ίσως να μην είναι αργά. Κοιτάω ξανά το φεγγάρι. Ο δρόμος μπροστά μου είναι πιο φωτεινός, ίσως να με παραπλανά, όμως έχω ήδη αρχίσει να ακολουθώ αυτή τη διαδρομή. Μπορεί να διάλεξα λάθος... αλλά.

"Αξίζει να υπάρχεις για ένα όνειρο και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει."

Καλή συνέχεια μονοπάτι της ζωής.
Ήσουν λίγο για μένα... ίσως πολύ.
Να με θυμάσαι. Να με ξεχνάς.
Να προσέχεις.

"δεν ξέρω αν φεύγεις, τώρα, για το λίγο μου ή αν αυτό που νιώθω ήταν πολύ πολύ για σένα, πολύ για σένα."

_σκέψεις μονάχα μια στιγμής._