Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2008

Σιωπώ να με ακουσεις...


Το φιλί σου εκείνο, εκείνο το τελευταίο
απλό, όμορφο σαν το πρώτο μου φιλί
μου θυμίζει τη γλυκιά σου μορφή
την απόμακρη σου ψυχή

προσπαθώ να ξεχάσω, να προσπεράσω
εσένα να ξεπεράσω
χάνεσαι και εξαφανίζεσαι
και ξαφνικά από το πουθενά εμφανίζεσαι

αν ο πόνος μου ήταν η νύχτα
δε θα ξημέρωνε ποτέ
αν η αγάπη μου ήταν η μέρα
δε θα τέλειωνε πότε

Αν το πόνο μου διέγραφες
και στη ζωή μου επέστρεφες
αν γινόσουν πάλι αλήθεια
στα πιο όμορφα παραμύθια

Εγώ κι εσύ ξανά μαζί
ένα όνειρο τρελό, όνειρο σαν τα αστέρια
που ο ήλιος σβήνει κάθε που ξημερώνει
και η νύχτα πάλι πίσω τα φέρνει

Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2008

αέρας...

Όνειρα, ελπίδες, χάθηκαν, χάθηκαν όταν εξαφανίστηκες. Τόσος καιρός κι όμως ακόμη τις σκέψεις μου ορίζεις κάτι βράδια σαν κι αυτά. Είσαι τόσο κοντά, λίγο ακόμη και θα σε άγγιζα, όμως τόσο μακριά, ούτε τη μορφή σου δε μπορώ να διακρίνω. Μιλάω για ανόητες αγάπες, αλλά ίσως είσαι η μόνη με νόημα... γιατί χάθηκες στη σιωπή;
"Τίποτα δεν υπάρχει στο στόμα πια φωνή, ποια λέξη να σου πω, δε βρίσκω τίποτα" κάτι για να σου μιλήσω, μόνο αυτό. Χάνω τις λέξεις, βρίσκω τη σιωπή. Άλλωστε τι απέμεινε; Λίγη στάχτη και μια μικρή φλόγα να αρνείται να σβήσει, να αρνείται να σε ξεχάσει, σε χρειάζεται λέει.
Καρδιά μου, κουράγιο, νερό δε θα σου ρίξω, μη σιγοκαίς όμως, μην αργοσβήνεις στο αεράκι που φυσάει, γιατί τότε το μόνο που θα μείνει θα είναι η ανάμνηση, γλυκιά και πικρή, σύντομη και πονεμένη. Και όταν ψάξει να σε βρει, ο καπνός δε θα φαίνεται και εκείνος θα εξαφανιστεί για ακόμη μια φορά, εκείνη όμως ίσως να είναι η τελευταία, στης θάλασσας τον ορίζοντα, στου ουρανού το γαλάζιο...