Πέμπτη 2 Απριλίου 2009

Χωρίς τίτλο...


Δρόμοι.
Μονοπάτια.
Ησυχία.
Σκοτάδι.
Φίλος - το φεγγάρι.

Πρέπει να είναι περασμένες δύο. Ανοίγω την ξύλινη πόρτα της αυλής, ακούω ένα τρίξιμο τρομακτικό μέσα στην απόλυτη σιωπή. Απομακρύνομαι. Ο αέρας κλείνει αργά, αλλά βασανιστικά την πόρτα που είχα αφήσει ανοιχτή. Σαν ενα σημάδι, σα να έπρεπε να το κάνω εγώ. Πρέπει να κλείσω μια πόρτα. Μονάχα μία και ας μην είναι η μοναδική.

Έχω περπατήσει αρκετά πια, με γρήγορα και αποφασιστικά βήματα. Ξαφνικά, το βήμα μου γίνεται πιο αργό, πιο φοβισμένο, ίσως λίγο ασταθές. Κοντοστέκομαι. Κοιτάω γύρω μου. Τρία μονοπάτια. Τρεις επιλογές. Τρεις απλές σκέψεις. Τόσο απλές που δύσκολα τις διακρίνω. Το μπροστά μονοπάτι μοιάζει να είναι η συνέχεια του δρομου μου, μόνο που έχει μια άλλη όψη σκοτεινή, μοναχική. Τα φυλλώματα των δέντρων ακούγονται να ουρλιάζουν. Στο βάθος, το παγκάκι είναι σπασμένο. Οι σκιές, ακίνητες, στάσιμες, νομίζεις πως κρύβονται.
Άραγε από φόβο ή από πόνο;
Το μονοπάτι της μοναξιάς. Μοιάζει για δύσκολη διαδρομή και όμως η σκέψη της απλή, η επιλογή της εύκολη.
Διστάζω.

Κοιτάω προσεχτικά τα δύο άλλα μονοπάτια. Θα μπορούσες να τα πεις τα μονοπάτια των ψυχών, ίσως της αγάπης.

Νομίζω παρασύρομαι, στρίβω δεξιά, τι όμορφο μονοπάτι! Κάθε τι μοιάζει να με αγκαλιάζει. Το ήρεμο αεράκι, η σιγουριά της ασφάλειας, το φως του μισοφέγγαρου με λούζει ολόκληρη. Τα δέντρα μοιάζουν φιλικά, αγαπημένα. Νομίζεις θα είναι εκεί συνεχώς να σου κρατάν συντροφιά, να σε προσέχουν. Νομίζεις. Δε κρύβονται πίσω από ψέματα, μονάχα με αλήθειες γυροφέρνουν.
Κι όμως θα μπορούσαν να είναι ένα πανέμορφο ψέμα.
Είναι.
Κάνω ακόμη ένα βήμα. Νομίζω πως διάλεξα το δρόμο μου, το δρόμο της ζωής.
Προχωράω λίγο ακόμη.
Ξαφνικά δεν υπάρχει τίποτα. Το απαλό αεράκι, σαν ψέμα, με αγκαλιάζει και πάλι... μου υπενθυμίζει γλυκά πως δεν είμαι μόνη.
Όμως σκέψεις. Σκέψεις σκόρπιες. Κοιτάζω πίσω μου. Το τρίτο μονοπάτι δε το κοίταξα καν. Κάτι με οδήγησε εδώ, μια δύναμη περίεργη, πάθος το είχε πει ο Φίλος.

Γυρίζω γρήγορα προς τα πίσω, γρήγορα, φοβάμαι μην κάνω λάθος που αφήνω αυτή τη διαδρομή. Μπορώ να ξαναγυρίσω όμως.

Ξανά στην αρχή. Κοιτάζω αριστερά μου. Αυτό το μονοπάτι έχει κάτι το ιδιαίτερο. Δε μοιάζει με τα άλλα, δε δηλώνει τίποτα απόλυτο, καμιά ασφάλεια. Τα δέντρα όμως, έχουν μια ιδιαίτερη ομορφιά, το αεράκι με αγκαλιάζει με έναν πρωτόγνορο τρόπο. Η διαδρομή σε κάθε σημείο της μοιάζει διαφορετική.
Και το φεγγάρι.
Το φεγγάρι είναι ολοστρόγγυλο, γεμάτο φως, νομίζεις θα σε κάψει, κι όμως σου κρατάει μια γλυκιά συντροφιά, αλλιώτικη. Μοιάζει με φίλο. Φίλο καρδιάς, φίλο ψυχής.
Φεγγάρι. Πρόσωπο.
Εσύ.

Ίσως μετανιώσω για τη διαδρομή αυτή, όμως έχει κάτι μοναδικό, μεθυστικό. Ξεκινώ να προχωράω. Αργά. Αποφασιστικά. Οι πρώτες κινήσεις μοιάζουν ίδιες, τα αισθήματα, επίσης, όμως συνεχίζω. Κοιτώ για μια στιγμή πίσω. Σκέφτομαι εσένα. Ίσως να μην είναι αργά. Κοιτάω ξανά το φεγγάρι. Ο δρόμος μπροστά μου είναι πιο φωτεινός, ίσως να με παραπλανά, όμως έχω ήδη αρχίσει να ακολουθώ αυτή τη διαδρομή. Μπορεί να διάλεξα λάθος... αλλά.

"Αξίζει να υπάρχεις για ένα όνειρο και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει."

Καλή συνέχεια μονοπάτι της ζωής.
Ήσουν λίγο για μένα... ίσως πολύ.
Να με θυμάσαι. Να με ξεχνάς.
Να προσέχεις.

"δεν ξέρω αν φεύγεις, τώρα, για το λίγο μου ή αν αυτό που νιώθω ήταν πολύ πολύ για σένα, πολύ για σένα."

_σκέψεις μονάχα μια στιγμής._

3 σχόλια:

Vasilias ths skonhs είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Vasilias ths skonhs είπε...

τι και αν σε θυματε...τι και αν οχι...εσυ θα το θυμασε .....και διαλεξε εσυ αν 8α σε θυματε...η οχι......

Menia είπε...

Δεν οριζουμε εμείς τις αναμνήσεις των διαδρομών.